شعر “باران”

 

«باران»
زیبا
باران!
زیبا سکوت خیس درختان.
دیدم در آستین درختی
گنجشک کوچکی شده پنهان.

باران،
آرامشی دوباره و تازه.
انگشت های نازک و تردش
می خورد تیک و تیک
بر پشت شیشه های مغازه.

می برد جویبار
آوازهای روشن باران را.
باران،
باران مهربان،
می شست دست و روی خیابان را.

 

“محمود پور وهاب”

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *