چگونه پسرم را خوب تربیت کنم؟

چگونه پسرم را خوب تربیت کنم؟

زمانی که این سوال در ذهن واادین مطرح میشود که پسرم را چگونه تربیت کنم، قطعاً به دنبال راهکارهایی میگردند که بتوانند فرزند خود را به بهترین نحو تربیت کنند. تربیت پسران در کودکی تفاوت چشم گیری با تربیت دختران نخواهد داشت، اگر بتوانیم به عنوان والد در تربیت پسران خود بهترین شیوه را به کار ببریم قطعاً روش صحیحی را انتخاب کرده ایم.

 

بهترین شیوه در نحوه تربیت پسران

واضح است تمام کودکان از روز تولد تا ۲ سالگی نیازمند محبت بی قید و شرط والدین هستند، فرزند شما اگر پسر و یا دختر باشد قطعاً باید بدون هیچ واسطه، دلخوری و یا شرطی شدنی مورد لطف و محبت والدین خود مخصوصاً والد مادر قرار بگیرد. اگر بخواهیم بدانیم بهترین امکان برای تربیت پسر و یا دختر چه رفتاری است باید بگوییم در آغوش کشیده شدن، بوسیدن و مورد لطف قرار دادن کودکان تا قبل از دو سالگی بدون هیچ قید و شرطی میتواند پایه ایی ترین نیاز کودک را فراهم کند.

 

رشد عزت نفس در تربیت پسران

در بالا توضیح داده ایم که تا پیش از دو سالگی والدین تمام محبت و لطف خود را به صورت کلامی و یا محبت های غیر کلامی باید به فرزند خود داشته باشند که این رفتار باعث رشد عزت نفس در کودک میشود. در تربیت پسران نیز این شکل از محبت باعث احساس خویشتن دوستی و احساس امنیت میشود که در رشد عزت نفس و قبول و باور خود در کودک بسیار کاربردی و مهم عمل میکند.

 

رفتارهای خشونت آمیز در تربیت پسران

لازم است بدانیم اگر فرزند پسر دارید به همان میزان که رفتارهای خشونت آمیز میتواند کودک دختر را مورد آزار قرار دهد فرزندان پسر را نیز مورد آزار قرار میدهد، از این رو قطعاً والد باید باور کنند صرفاً یک کودک دارند و وظیفه آنها تربیت یک کودک به بهترین نحو است.

 

باورهای اشتباه برخی از والدین

پسر گریه نمیکند از جمله رفتارهای تربیتی غلط است که فرزند پسر به این باور اشتباه میرسد که نمیتواند احساسات خود را بیان کند و یا به هیچ وجه هیچ کسی نباید گریه او را ببیند و یا گریه کردن نشانه ضعف او است و یا هر فردی که گریه میکند پست و حقیر است.

بنابراین والدین به صورت ناخواسته میتوانند با همین یک جمله ذهنیتی به کودک خود انتقال بدهند که تا سالهای بزرگسالی او در تصمیمات مهم زندگی و رفتارهای حیاتی او اثرگذار باشد.

 

القای تفکرات جنسیتی به کودکان پسر

همانطور که والدین باید از القای تفکرات جنسیتی به دختران و تربیتی بر اساس جنسیت دوری کنند، به همان میزان باید از القای این تفکر به پسران خود دور بمانند.

قطعاً در باورهای تمام مردم دنیا حتی مردم کشورهای جهان اول در مواردی اینگونه مطرح شده است که پسران توانایی بیشتری از دختران دارند، ترسو نیستند، بامهارت ترند و یا استعداد انجام رفتارهای هیجان انگیز بیشتری دارند اما مهمترین اشتباه والدین در قدم اولمقایسه فرزندان دختر با پسر  است، زمانی که والدین به این بینش نرسیده باشند هر فردی جدای از جنسیت خود دارای توانایی های منحصر به فرد خود است و قطعاً اگر در راه درست و صحیح قرار بگیرد میتواند بسیار شکوفا و منحصر به فرد باشد، دیگر به دنبال ظرف مقایسه فرزندان با یکدیگر به عنوان دختر و یا پسر بودن آنها نمی باشند.

اگر پسری میتواند بسیار نترس باشد قطعاً دختری میتواند بسیار هوشمند باشد و نکته این امر صرفاً در توانایی های فردی هر کسی خلاصه میشود و نه دختر بودن و یا پسر بودن او.

 

صمیمیت بین والد پسر و فرزند پسر

قطعاً کودکان در ابتدا صمیمیت را با مادران خود احساس و تجربه میکنند زیرا زمان بیشتری را با مادر سپری میکنند و احساسات و محبت های ضروری بیشتری را با مادر خود تجربه میکنند از این رو در مواردی که پدران نمیتوانند اینگونه محبت را با کودک خود تجربه کنند به این نتیجه میرسند که پسرانشان با آنها صمیمی نیستند و یا پدرانشان را دوست ندارند.

بسیار مهم و ضروری است که بدانیم در رابطه پدر و فرزندی خصوصاً در دوران کودکی و نوجوانی این پدران هستند که مسئول برقراری رابطه محبت آمیز با پسران خود هستند و باید به صحیح ترین شیوه خود این احساس را به کودک القا کنند که در عین احترام صمیمیت و همدلی و محبت در بینشان وجود دارد. پدری که نتواند احساسات خود را به کودک خود بیان کند او را در آغوش بگیرد و یا همدلانه و صمیمانه احساس امنیت و محبت را به او القا کند قطعاً در دوران نوجوانی پسر خود، با چالش های عظیمی در برابر کودک مواجه میشود.

به هر میزان که دختران خواهان گفتگو و ابراز احساسات خود هستند قطعاً پسران این احساس را میبینند که با فردی که به او اعتماد دارند و احساس امنیت را به آنها القا میکنند به گفتگو بنشینند.

 

تربیت پسران در نوجوانی

یکی از مهمترین دوران هر فردی مواجه او و والدین او با دوران نوجوانی است. دوره نوجوانی قطعاً پر آشوب ترین و یا در مواردی گیج کننده ترین دوران یک فرد محسوب میشود و لازم است بدانیم به هر میزانی نوجوان احساس خشم بیشتری با والدین خود را تجربه کند میتواند این دوره اتمام سخت تری برای او داشته باشد و یا آسیب بیشتری به نوجوان وارد شود.

یک نوجوان بیش از اینکه نیازمند دوستانی برای گفتگو و یا وقت گذرانی باشد، نیازمند والدینی است که با او در صلح باشند و احساس آرامش و امنیت را به او القا کنند.

قطعاً هر والدی نسبت به دانسته های خود بیان میکند که تمام امکانات رفاهی را برای فرزند خود فراهم کرده است و یا سخت کار و تلاش کرده است که او احساس کمبود نداشته باشد، اما در دوران نوجوانی کودک شاهد این است که در مواردی نوجوانی پرخاشگر و عصبانی دارد که حرف او را متوجه نمیشود.

لازم است والدین بدانند بارها و بارها توجه تأکید به برقراری صلح و آرامش با کودک و نوجوان اشاره کرده ایم، شاید والدی نتواند تمام امکانات رفاهی را برای کودک فراهم کند اما بتواند حرف او را بشنود و احساسات او را ببیند و با یکدیگر با کمترین و یا حداقل امکانات موجود بتوانند اوقاتی را در آرامش بگذرانند.

نکته بسیار مهم در مورد پسرم را چگونه تربیت کنم این است که والدین آگاه باشند هر رفتار و هر تلاشی که برای کودک خود انجام میدهند قطعاً وظیفه آنها در نقش پدر و مادری است، لازم نیست تمام تلاش ها و یا رفتارهایشان را بشمارند و به کودک خود یادآور شوند که چه زمانی چگونه از خود گذشتگی داشته اند.

 

مسئولیت والد بودن در تربیت پسران

نسبت به گفته های پیش از این هر پدر و مادری موظف است مسئولیت فرزند دار بودن خود را به عهده بگیرد و به دلیل بودن در نقش پدر و مادری نمیتواند هر زمانی که لازم دانسته باشد تأکیداً به فرزند خود یادآور تحمل رنج و مشقات نقش پدر و مادری شود.

اگر هر فردی به عنوان والد بخواهد پسر خود را تربیت کند نیازمند از خود گذشتگی، تلاش و برقراری احساس آرامش است، بنابراین هر فردی که این توانایی را در خود نمیبیند نمیتواند نقش پدر و مادری را برای خود انتخاب کند در غیر اینصورت ابراز محبت، از خودگذشتگی، تلاش برای بهترین شرایط و ایجاد فضایی برای رشد و سلامت روان کودک از جمله وظایف والدین در قبال فرزندان خود است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *